بگوش باش

دلا باید که زندگی نکنی

     زقبل آنکه بندگی نکنی

دلا تو جای هر کسی نبدی

     مثل به جای اطلسی نبدی

صفای تو بغیر آدمی است

     رضای آدمیان دَم دَمی است

تو را یکی بیافرید، زنهار

     یکی دگر بجای او مگذار

که جایگه برای او باشی

    سزد تو راسزای او باشی

بیا و در بروی او بگشا

    ز هر که غیر او نما حاشا

فطریان

مستیم زباده ی صفات از جامی 

      هستیم نشانه ی جهان از جانی

عمریست بدون خرده و خاک و پلشت

      رستیم ز هرچه بند اهریمانی

عطش

چشم را با عطش عشق تو آرامش نیست

اشک ها بی نمک ذکر تو در ریزش نیست

ای همه فکر و همه ذکر و همه خاطر ما

بگذر از اینهمه هجران،که سَر ِ کاهش نیست

آسمان جای وصال تو و جانان من است

کار ما جمله تمناست،دگر خواهش نیست

اینهمه چشم و همه اشک و نگاه نگران

آخر ِ عمر ِ فقیرانه ی ما بخشش نیست

چون همه عمر به دنبال تو گشتم جانا

عاقبت دیده گشودم که مرا بینش نیست

تو که هر لحظه کنار دل ِبی من بودی

آخر این دل بجز از عشق تو گنجایش نیست

حرف من اول و آخر ز نوای دل خواست

زین طریقت ره ما محمل آسایش نیست

طاعات قبول

تربت