اکسیر عشق

اکسیر عشقی سازم، اینک از برای توست
          مهر و صفا و قلب پاکی در سرای توست
تو خود نیاز بر هیچ فرمولی نخواهی داشت
          فرمول این اکسیر جایش در هوای توست
بین هر کسی بی عشق زییَد لا جرم مردست
          این مدعیان راببین، آخر چه جای توست
فرهاد و شیرین زنده اند و در کنار ما
          مجنون ِلیلی عاقبت جانش سزای توست
گمگشته باشد عشق جایش در میان ما
          گر هم نوایی باشد، این نای و نوای توست
با هر کسی خواهد که داند عشق و اکسیرش
          گو عشق پاک ذات او، راه رهای توست 

کوته

کوته نوشته بودم؛ کوتاه تر نمودم ... هر جاکه بود بویت، زنگار دل زدودم

کوته نوشته هایم چنگی به دل نمی زد ... زیرا که چنگ اصلی،از یاد برده بودم

هر کوی و کوچه رفتم، هر سوی رونمودم... گشتم ولی من او را،باز ارچه گم نمودم

او می گذشت و من هم، از اوی می گذشتم ... در کوچه باغ قربت؛بوی تو دود ِعودم

من عاشق تو هستم، جانا تورا پرستم ... از من گذر که عمری، سردی شده وجودم

دست محبت تو، زد ضربتی به دوشم ... در خواب بودم انگار، گویا که من نبودم

گر عمر من به سر شد، اما ندیدم او را ... در عاقبت مثال ِ، صالح شد و ثمودم

من خاک تربتت را، در گوشه نمازم ... جا می دهم که باقی، خالی شده زسودم

مقتول نگاه

محجور ز دیدار رخت گشتم و یارا

مسحور ز انفاس قدیمت شده مارا

محبوب زکار من دیوانه خزان شد

مشغول به کاری چو نمایی دل و دارا

مطلوبِ دلم از سر و دیوان چو رهانی

مقتول نگاهت شده ام، صُنع ِ دل آرا

غم آرام تو

من به یاد غم آرام تو نآرام شدم
        پای در کوی تو ننهاده که بردام شدم
ای خوشا مطلع شعری که سرآغاز دهی
        بال بر اوج جهان گیری و پرواز دهی
ور نه هر شعر و فسانه که به یادم افتد
        دست در عاقبت کار که زارم افتد
دل به دلداری لطف تو همه خوش داریم
        غم جگر سوزد و اشکی به طراوش داریم
گر بیایی و ببینی و نباشم به جهان
        چون تو باشی بجهانی، همه جانم به جهان
تو جهانی! به فدایت همه روح و همه جان
        بگذر، از سخن ِیاوه و بی جا و مکان

سراپا

سراپاگوشم ای جانا سخن با ما نمی گویی
          دگر مدهوشم ای جانا، سخن با ما نمی گویی
مرا دیدار روی تو، شده وصف خیال انگیز
          به دنبالت روان هر جا، سخن باما نمی گویی
ببین مات ام به کیش تو، تمام بی صدایی ها
          صدایت می کنم اما، سخن باما نمی گویی
مرا جان، بی تو، بی اندازه، بی مقدار می گردد
          فدایت می کنم جان را، سخن با ما نمی گویی
کجا گویم فغانم را، ز درد ناسپاسی ها
          به ناله کی شوم سرپا، سخن باما نمی گویی
به دست و پا و چشم و بر زبان و باقی اعضا
          گنه کردم گنه بارا، سخن باما نمی گویی
بیا و بر کنار بار سنگین دلم بنشین
          سخن ها باشد این دل را، سخن باما نمی گویی
سخن کوتاه دارم از برایت ای تمام من
          شده این خستگی مانا، سخن باما نمی گویی

دوراهی

به راهی رسیدم ،دو راهی بدیدم
        یکی را به اکراهْ دربر کشیدم
بدیدم که خیری، نهفتی درونش 
        بدیدم که اسرار ِ کارَت شنیدم
مرا ره توباشی و دل رهنما
        بدان در کنارتْ همیشه سپیدم
نگه می کنم نیک بر کار مِهرت 
        که مهرت شده راهوار ِ سعیدم
ببین گُم شده های بیراهه ام
        به نورانی ات دل گرفته نویدم
چه ها کرد با من جدایی؛ جدایی
        که من از جدایی به عشقت رهیدم
سرم را ز پا ها، گو کی شناسم
        سروپای این تن، نثار ِ امیدم

مسلمیه

شب مهمانی سالار شهیدان شده است
مسلم از بیعت کوفی چو پشیمان شده است
لیک آن مرد مسلمانیه ی اهل حجاز
اولین کشته ی پیکار سخیفان شده است

حسین علیه السلام

حسین جان!
مُحرم آمد و من مَحرم رازت نگشتم !!!
چرا یک دم در این دنیا، مهمانت نگشتم!!!
ز بس بد کردم و رویم پریشان گشت جانا
چرا جان باشد و من لایق جانت نگشتم!!!

شاهد

شاید این نور که بر من ز ره دور افتاد
          عاقبت منزل مقصود که منظور افتاد
به دلا گفته بدم، او چو نباشد مرده
          آن که رویش به نگار ِرخ ِ مسرور افتاد
بگذر از همه ی بدگذری های دلم
          یا رب آن دل که به تو عاشق و محجور افتاد
آن که در وصف کمالش سربه احیاءٌ داد
          لاجرم بی سر و بی پا به سر هور افتاد
ای نگارم به نگاهی دل مارا برشوی
          کار ِتو سهل ِ مهال است، کجا نور افتاد
گر تو از بی دل و بد گِلی ام آگاهی
          پس چرا بر سراین سرکه ی ما شور افتاد
راه را بر سر افکار ِدل ِ پر افگار
          کو چراغی که برافروزد و مامور افتاد
آخر ِاین همه فرسایش ِاین فکر گران
          گو چو خاموش شدی، راز تو ممهور افتاد

ضرار

دچار می شوم آن دم، که نگاهم نکنی

مهال می شوم از غم، که سلامم نکنی

منم که سر به بیابان ز غمت بگذارم

چو خار می شوم آنگه، که تمامم نکنی

منم و گنهکاری و بخشایشت بسیار

ضرار می شوم آندم، که خرابم نکنی...