غم آرام تو

من به یاد غم آرام تو نآرام شدم
        پای در کوی تو ننهاده که بردام شدم
ای خوشا مطلع شعری که سرآغاز دهی
        بال بر اوج جهان گیری و پرواز دهی
ور نه هر شعر و فسانه که به یادم افتد
        دست در عاقبت کار که زارم افتد
دل به دلداری لطف تو همه خوش داریم
        غم جگر سوزد و اشکی به طراوش داریم
گر بیایی و ببینی و نباشم به جهان
        چون تو باشی بجهانی، همه جانم به جهان
تو جهانی! به فدایت همه روح و همه جان
        بگذر، از سخن ِیاوه و بی جا و مکان